Khadija, Bashir en Mariam, zo heten de drie. Twee meisjes en de middelste is een jongen. Met hun moeder wonen ze in een rustige wijk in het dorp in de gemeente Deurne, waar ze heerlijk buiten kunnen spelen. Acht, zes en drie jaar. Zelfs is ze 35 en al acht jaar in Nederland. “Het is hier fijn, de mensen zijn heel aardig en de kinderen hebben veel vriendjes om mee te spelen.” Twee zitten er op de basisschool en eentje op de peuterspeelzaal. “Als de kinderen naar school en de speelzaal zijn, heb ik veel tijd over. Ik ben een beetje bezig in de tuin, maak het huis schoon en kijk wat naar de televisie, maar ik doe liever wat meer.”
Een betaalde baan is nog wat lastig. Hoewel ze goed Nederlands spreekt na acht jaar, is het toch nog een uitdaging te werken. Ook omdat ze geen opleiding heeft gevolgd. “In Gambia werken de vrouwen niet, ze zijn bezig met de kinderen en het huis. Ze verkopen wel ook spullen op de markt, maar geen baan zoals de mannen in het gezin.” Maar Isatou is geen stilzitter, dus ging ze rondvragen of ze zich misschien ergens kon inzetten. In het dorp in een verzorgingshuis wellicht? Dat deed ze, koffie schenken, een beetje babbelen met de oudere mensen, maar toch te weinig om handen, vond ze.

Ik heb al een hoop geleerd in die paar maanden: scannen, lamineren en ook de taal beter spreken. Eerst kon ik de woorden nog niet op de goede plek in de zin plaatsen, maar dat lukt steeds beter.

Naar school

Vluchtelingenwerk had nog een andere fijne plek voor haar: op de basisschool St. Willibrordus in buurdorp Neerkant was ze welkom. Het is niet de school waar haar kinderen op zitten en dat is volgens Isatou maar goed ook. “Als ik op hun school zou rondlopen en ze zouden me zien, dan komen ze direct naar me toe om te knuffelen of te kletsen.” Ze zijn erg nieuwsgierig naar haar vrijwilligerswerk op de andere school. Wat doet ze daar allemaal en hoe zijn de kinderen daar, willen ze weten. “Nou, zeg ik dan, gewoon net als de kinderen op jullie school!”
Een dag in de week helpt ze schoonmaker Mia om te zorgen dat de klassen en gangen lekker fris en hygiënisch zijn. De andere dag is ze de rechterhand van conciërge Irma. “Ik heb al een hoop geleerd in die paar maanden: scannen, lamineren en ook de taal beter spreken. Eerst kon ik de woorden nog niet op de goede plek in de zin plaatsen, maar dat lukt steeds beter.” Gezellig is het ook, met Mia, Irma en de kinderen. Er is interactie, soms komen de jongens en meisjes even gedag zeggen of wat vragen en dat vindt Isatou leuk. Ze is er altijd in de weer, als het ene klusje gedaan is, pakt ze weer wat nieuws op en zo blijft ze lekker bezig.

Dansen en videobellen

Op woensdagen en vrijdagen komen zowel Isatou als haar kinderen in de middag ‘uit school’. Mama fietst eerst van haar school naar die van de kinderen en samen gaan ze naar huis. Lekker even wat drinken en eten, want ze hebben altijd trek als ze uit school komen. Erna wordt er binnen of buiten gespeeld door de kinderen, gaan ze naar de kinderboerderij in het dorp of dansen ze in de woonkamer. “De kinderen moeten altijd lachen als ik Afrikaans dans.” Isatou deint net zo lief met de kleintjes mee op liedjes van Kinderen voor Kinderen. Als er maar gelachen wordt, vindt zij het allemaal best.
Vaak wordt er ook even gevideobeld naar Gambia, waar Isatou haar andere vier kinderen wonen: Mariam, Fatima, Mustapha en Ibrahim. Ze mist ze erg, net als de tropische warmte, maar is toch blij hier te zijn. In de toekomst hoopt ze alle zeven haar kinderen bij haar in Liessel te kunnen hebben. Ook zou ze graag een baan willen, haar rijbewijs halen en een auto kunnen rijden, zodat ze wat makkelijker van werk of vrijwilligerswerk de kinderen kan halen en brengen.
Maar genoeg gedroomd over de toekomst. Het is tijd om het avondeten voor te bereiden. Vanavond staat er Mafé op het menu, een West-Afrikaanse stoofpot op basis van pinda’s. Pindakaas eigenlijk, dat is dan wel weer heel Hollands.