#100verhalen: Bernard - straatverhalen

2508 keer bekeken 0 reacties

Een jaar lang kampeerde hij in de polder met zijn tentje en vishengel. Niet echt uit vrije wil, maar zonder dak boven zijn hoofd moest hij wel. Naar de daklozenopvang zag hij niet zitten. Nu, twintig jaar later kijkt Bernard vanuit zijn eigen woning terug en zet zich in voor mensen zoals hij.

Het ging niet van de een op de andere dag dat de Nijmeegse Bernard Kregting op straat kwam te staan. Zijn basisschooljaren hebben hem gevormd. “Ik ben geboren met een zichtbare handicap aan mijn armen, waarmee ik flink ben gepest. Ik heb wel van me afgeschopt, letterlijk, maar het heeft me wel gevormd.” Van school wilde hij op een gegeven moment niks meer weten en na die moeilijke jeugd kwam hij in de wereld van de handeltjes terecht: eerst goederen en later softdrugs. “Ik kon er uitstekend van leven, maar echt een fijne wereld was het niet. Toen ik in een maand tijd twee keer was overvallen, besloot ik dat ik dat leven niet wilde voor mij, mijn vrouw en de kinderen. Mijn zoon en dochter waren nog jong en we verhuisden van de stad naar het platteland, ver weg van de wereld waar ik uit wilde stappen.” Helaas voor Bernard hadden zijn jeugd en het criminele wereldje te veel een stempel gedrukt op zijn leven en toen hij niet kon wennen buiten de stad, stortte de boel ineen. “Er kwam een scheiding en ik ben toen op straat gekomen. De kinderen en mijn ex moesten maar in het huis blijven, vond ik, dus ging ik zelf weg.”

Een tentje in de polder

Bernard kwam zoals vele daklozen op het Centraal Station terecht, maar voelde zich er absoluut niet tussen passen. Hij kocht een tentje en zocht de polder op. “Ik kon gelukkig nog wel eten en was behalve aan sigaretten nergens anders aan verslaafd, ik had alleen geen dak boven mijn hoofd, omdat ik nog geen sociale huurwoning kon krijgen.” Over de daklozenopvang had hij vooroordelen: daar zaten de ‘echte daklozen’, de verslaafden. Nu, zoveel jaren later, weet hij wel beter. “Ik kwam destijds iemand tegen die vertelde over crisisopvang voor gezinnen. Ik zag een kans om dan ook de kinderen bij me te kunnen laten overnachten. Het jaar in de polder haalde ik ze wel altijd op zaterdagochtend op om iets leuks te gaan doen. Ik bracht ze ’s avonds naar hun moeder en ging zelf weer naar mijn tentje. Ze hadden geen idee van mijn leefsituatie.”
Met een tijdelijk dak boven zijn hoofd, kwam ook zijn inzet als belangenbehartiger in de cliëntenraad. “In die hoedanigheid ging ik langs bij allerlei soorten opvanglocaties voor dak- en thuislozen en zag ik hoe mijn eigen vooroordelen volkomen onterecht waren. Iedereen had zijn eigen verhaal, net als ik. Ook de mensen die wel verslaafd waren, doofden enkel hun pijn en trauma’s. Bovendien had ik zelf natuurlijk ook met drugs te maken gehad.”

Ik wil de gidsen, sommigen zijn nu nog dakloos, in hun kracht zetten en de beeldvorming omtrent dakloosheid op een positieve manier beïnvloeden.

Stadsgidsen

De verhalen die elke dakloze en ex-dakloze heeft, moeten verteld worden, vindt Bernard. Sinds zestien jaar woont hij in een wijk die tegen zijn geliefde Nijmegen aanschurkt, Lent. In de stad zijn bijzondere stadswandelingen te boeken via de stichting die hij heeft opgericht: Vagebond. Mensen kunnen een tour boeken met een (ex-)dakloze als gids die vertelt over de stad en het leven op straat. Ook in Arnhem, Tiel en Apeldoorn vinden deze stadswandelingen plaats. “Ik wil de gidsen, sommigen zijn nu nog dakloos, in hun kracht zetten en de beeldvorming omtrent dakloosheid op een positieve manier beïnvloeden. Iedereen die op straat leeft of heeft geleefd, is gewoon een mens met een eigen verhaal.” Voor Bernard zijn de tours, waar hij regelmatig zelf bij is of soms vervangt als een gids niet kan, en al het geregel eromheen bijna een weekvullende bezigheid op vrijwillige basis. “Ik doe nu wat ik vroeger ook deed: ondernemen, maar gelukkig op een veel positievere manier. Naast mij zijn er nog rond de twintig andere vrijwilligers actief, als gids en voor de zaken eromheen.”
Zelf wandelt Bernard in zijn vrije tijd ook erg graag door Nijmegen met zijn hond Tippie. Als kind vond hij ooit een fibula, een Romeinse mantelspeld en was erdoor gefascineerd. “Voor een geschiedenisfanaat zoals ik, is het genieten om zo vaak door de oudste stad van Nederland te lopen. Het is fantastisch te bedenken hoe de wereld is gevormd en hoe we zijn gekomen waar we nu zijn.” Als een gezelschap tijdens een stadswandeling ook wat over de geschiedenis van Nijmegen wil horen, gaat Bernard graag mee op pad als gids. Hij heeft veel te vertellen over de stad, het vroegere leven en het leven op straat. En natuurlijk over zijn eigen leven, zijn geschiedenis.

PS De Vagebond was een van de genomineerden van de landelijke vrijwilligersprijzen in 2020. In 2021 zal NOV natuurlijk ook weer vrijwilligersprijzen uitreiken. Je kunt dus nomineren! Lees er hier alles over.

Ben je geïnspireerd en wil je weten hoe jij je vrijwillig in kunt zetten? Bekijk de mogelijkheden via vrijwilligerswerk.nl.
> Bekijk hier de mogelijkheden om je vrijwillig in te zetten in Gelderland.
> Meer info over Vagebond.

 

0  reacties

Partners:     Movisie

Cookie-instellingen