Op zijn negenvijftigste ging Edu van den Berg al met pensioen. “Mijn vrouw zei: ‘wat kom jij nou thuis doen? Je hebt helemaal geen hobby’s!’” En dat klopte, maar ja, het kwam nu eenmaal zo uit dat hij vervroegd uit dienst trad. “Ik ben niet echt iemand die zich gaat zitten vervelen thuis, dus ik heb toen bedacht om samen met mijn vrouw, die helaas inmiddels overleden is, tuinontwerpen te gaan maken. Dat leek me wel een leuke uitdaging. Onze eigen tuin trok altijd veel bekijks, dus waarom niet?”

Tuinuitstapjes

Naast dat eigen bedrijfje kwam ook de een na de andere vrijwilligersklus op zijn pad. “Ik ben lid geworden van een tuinclub hier in Voorschoten. Samen met anderen organiseer ik tuinuitstapjes in Nederland. Daarnaast regel ik ook tuinreizen met een bus naar voornamelijk Engeland. Ik huur een bus met chauffeur en daar ben ik dan de gids, hoewel heel vaak de tuineigenaar de rondleiding verzorgt. Er gaan tientallen personen mee en in de winter verzorg ik lezingen over tuinen en planten.”
Hoewel Edu vanwege zijn tuinactiviteiten veel buiten is te vinden, moest hij van de huisarts toch meer gaan bewegen. “Dat was toen ik ouderdomsdiabetes kreeg. Ik heb eigenlijk een hekel aan sportactiviteiten, maar ja, ik moest toch. Ik meldde me aan voor gezonde natuurwandelingen en kreeg al snel de vraag of ik zelf geen begeleider wilde worden. Nou ja, daar ben ik dan voor gezwicht.” En zo komt het dat Edu elke week, weer of geen weer, op pad gaat met leeftijdsgenoten en onderweg geregeld even stilstaat om wat over planten te vertellen. “We vertrekken vanuit het centrum van het dorp en zijn na een uur weer terug. We komen niet echt in een natuurgebied dus, maar wel langs groene parken en door mooie straten.”

Ik vind het fijn met mensen om me heen, anders zou ik me toch gaan doodvervelen.

De huiskamer en tuin

Misschien wandelen ze ook weleens langs de Odensehuiskamer in Vliethuis, waar vele voetstappen van Edu liggen. Het is een van zijn favoriete plekken in het dorp. “In de huiskamer zijn mensen met beginnende dementie te vinden. We doen van alles om de hersens aan het werk te houden.” Vaak zijn het mensen die jonger zijn dan Edu zelf die bij de dagopvang zijn. “Tja, zo lang het met mij goed gaat, kan ik dit gewoon doen.” Vanuit de huiskamer kijken de bezoekers uit op een tuin, ontworpen en aangelegd door Edu. Ook het onderhoud heeft hij op zich genomen.
De huiskamer en tuin zullen het binnenkort even twee weken zonder hem moeten doen. Want Edu gaat naar Rome om het levensverhaal van een oude vriendin van vroeger op te tekenen. “Ik schrijf eens per jaar een levensboek over een Indonesische oudere. Ook mijn eigen boek heb ik al af. Door daar mee bezig te zijn, moest ik denken aan die vriendin en zocht haar op internet op.” Die vriendin blijkt een gevierd filmster te zijn en vroeg Edu ook haar levensverhaal op te schrijven. “Je begrijpt wel dat ik daar geen nee tegen zei. Ik ga maar twee weken, want langer kan niet in verband met het vrijwilligerswerk.”
Wie denkt dat alles nu aan bod is gekomen, heeft het mis. Via Buddy Netwerk Den Haag gaat Edu eens per week op pad met iemand die eenzaam is en een goede vriend met een oogaandoening helpt hij met boodschappen doen en administratie. Na deze enorme opsomming van vrijwilligersjobs krijgt Edu het voor elkaar te concluderen dat het toch allemaal best meevalt. “Ja toch? Er zijn mensen die veel meer doen hoor.” Met al deze inzet heeft hij eigenlijk alsnog geen tijd voor hobby’s. Maar ach, dat vindt hij niet erg. “Ik vind het fijn met mensen om me heen, anders zou ik me toch gaan doodvervelen.”

Foto: Rob van Hilten